28.02.2018- کابل
متن از صفحهٔ رسمی دفتر ریاست جمهوری
سخنرانی رییس جمهورغنی
در «دومین کنفرانس پروسۀ کابل»
In the Name of God, the Passionate, the Merciful
Vice President Kala thank you for honoring us, Professor. Khalili, Chief Justice Halim, Muslimyar Sahib, the First Lady, Distinguished Guests, government colleagues, Fellow Citizens:
Welcome to Kabul. On behalf of the people of Afghanistan and Government of National Unity, it is my honor to thank you for your empathy, friendship and sympathy for our losses and suffering, and also for your solidarity and partnership as we stood to recover and forge a path ahead as a nation.
Your presence here is a visible reminder that we are an international community united not only by shared threats, but shared interests and shared opportunities. We stand determined to overcome those threats, expand our shared interests and grasp those opportunities.
The threat of our times is the Fifth Wave of Political Violence and Terrorism. The enemies we face are Transnational Terrorist Networks and Transnational Criminal Organizations. The threat is not only clear and present, but unfortunately increasing and without boundaries.
We, the international community, have analyzed the scale and scope of the threat, and we have drafted numerous UN resolutions and agreements to address the threat, but we have yet to develop a full consensus on taking coordinated action among states to counter this threat. We must have consensus on how to implement the UN strategy to counter global terrorism; we must develop a system to classify international terrorist networks and organizations; and we must develop criteria for dealing with states who rely on terrorist networks as instruments of foreign policy.
Having dealt with the topic of threats last year, I will leave the discussion of counter-terrorism to be discussed by our able national security advisor, Minister Atmar.
Today, I will devote my remarks to articulating a perspective, the vision might be to grant the world to own the future and overcome the recent past through an agenda of hope, peace and cooperation.
But first, I want to pay tribute to those who are not here in this hall today; to those who have contributed to this fight against terrorism with their very lives. They are innocent Afghan children, women and men who have been murdered in terrorist attacks; they are our heroic Afghan national defense and security forces who sacrificed their lives for the future of their countrymen and women; they are our international partners who have fallen fighting side by side with us. They are not just numbers—they were valued members of our society and societies around this table, cherished loved ones and family members, and our brothers and sisters and friends. May they rest in peace, and may they be at the forefront of our thoughts over the course of this conference so that our efforts here may do justice to their sacrifice. Please join me in a moment of silence in their honor and memory.
A MOMENT OF SILENCE
Thank you.
In this age of virtual connectivity, it is easy to forget the centrality of Afghanistan’s locations in shaping global history. One of the great scholars on Central Asia, Dr. Frederick Starr, is one of many who has written on the topic. I would like to share some facts here as a reminder, not because we have nostalgia for the past, but because it allows us to see the possibilities of the future:
- Afghanistan and Central Asia have the unique distinction that “all the great civilizations on the Eurasian landmass are accessible from Central Asia, and those same civilizations are accessible to one another by land only through Central Asia.”
- Insulated and protected by a natural barrier on the north-east and north, it has been Afghanistan “that has ever held the landward gates of the Indian subcontinent, allowing the flow of artists, merchants, pilgrims, scholars and soldiers of fortune from the north and west eastwards.”
- Over 2,500 years of history and archeology show that we functioned not merely as a crossroad of civilizations but, indeed, as a cross-road civilization. The Asian roundabout, where ideas, people, and goods have freely flown and interacted, is another way to describe our place in history, as well as our future potential.
Contrary to the caricature of the land of “endless conflict”, our history is one of long periods of peace and prosperity, punctuated by foreign invasions and subsequent rebuilding. Both in the 19th and 20th centuries, our lives were ruptured by unwarranted and sudden imperial invasions. We earned our right as a nation at the crucible of history through immense sacrifice.
We are a people united by cross-cutting ties. Our identities are situational, ranging from the village and neighborhood to the national level. Our unity is rooted in our strong sense of equality and deep and abiding belief in justice and fair play. Every Afghan, regardless of the name group to which he or she belongs, feels equal to another. We will stand patiently in a line for hours but if one person is shifted to the front, we raise our voices to demand an explanation. This sense of equality is rooted in our past, as every major city and name group has served as a capital of an empire or leaders of empires or states in the past. Our sense of justice is derived from our Islamic faith, culture and civilization. As a 99.9% Muslim country, our faith has always united us in the face of the adversities and allowed us to overcome the seemingly impossible.
I spent my childhood and youth in an environment of peace and security.
During that time, a single unarmed constable had the authority to summon all the elders of a village to the district headquarter; the King’s estates and farms were open to the public and he walked around with a single armed guard; President Dawood drove himself, followed by a single vehicle at a distance of two kilometers.
The First Lady and I, we got married in 1975, walked for days in Badakhshan; rode horses for a week from Andarab to Panjsher; drove in numerous times through Ghazni, Paktika, Paktia, Khost, Logar, Laghman, Nangarhar, Kunar, Nuristan, Bamian, Balkh, Baghlan, Kunduz and other cities and villages repeatedly during all hours of day and night. Hundreds of thousands of tourists travelled in complete safety by land from Iran to the great tourist trail to Pakistan, India, and Nepal. During Pakistan’s wars of 1965 and 1971, the King chose peace over conflict. We have not threatened our neighbors, nor allowed others to use our country to threaten the stability of others.
Women and girls, as you will see from this booklet it is a 1960’s booklet played a vital role in the fabric of society and an increasingly important role in the public sphere. They have worked hard to regain that role over the past 17 years and they have succeeded.
These very ordinary vignettes of peaceful life are ones you may take for granted each day in your home countries. But I recount them here as important examples of exactly what we strive for. Ordinary has escaped us, but it is what we desperately want.
The peace of my childhood and youth was shattered by the coup of 1978 and the invasion of 1979.
Our memory of peace, however, is what drives our current vision of peace and security. We are confident that we can, once again, resume our place as an Asian Roundabout. Great regional successes, such as the TAPI pipeline which we inaugurated in Herat last week, are proof of the leadership role Afghanistan is playing in regional and global prosperity and stability.
If we did not have the confidence and assurance that a peaceful and stable future is within our grasp, we might have lost the will to forge ahead in the face of such brutality that is being waged against our people.
How do we persist? Permit to shift to Dari and Pashto.
دوستان گرامی !
همانطوری که یاد آور شدم، یکی از خواص دیرینه جامعۀ افغانستان توانایی تجدید، خوداحیاء کردن و دوباره به پا خاستن است. افغانستان از صدمه های جنگ های آفتبار چهاردهه گذشته رو به رهایی است، و لله الحمد حس اعتماد، یگانگی و همدردی در بین افغانها روز به روز قوت مییابد.
من در طی چهار روزی که در هرات سپری کردم، علاوه بر افتتاح کوریدور تاپی، با هزارها تن از نمایندگان اقشار مختلف مردم پنج ولایت افغانستان، ملاقات کردم.
تصویری را که من از وضعیت این پنج ولایت برداشتم، از تمام افغانستان نماینده گی کرده میتواند و این تصویر، یکرنگی و همانند بودن جامعۀ افغانستان را حتی در نوع مشکلات، چالشها، نیازمندیها و خواستهها به نمایش میگذارد.
اینکه افتتاح پروژۀ تاپی در غرب افغانستان صورت گرفت و بزرگترین جشن مردمی برای تجلیل این پروژه در شرق افغانستان راه اندازی شد، نشاندهنده وحدت، حس هموطنی و تعهد مشترک مردم افغانستان نسبت به دیدگاه رفاه ملی و منطقوی میباشد.
خوشبختانه موقعیت افغانستان نیز طوری است که هم اهمیت افغانستان را منحیث کلید رفاه منطقه مطرح میسازد و هم با ایجاد فرصتهای سرتاسری برای همۀ مردم افغانستان، بافت جامعه افغانستان را تقویت خواهد کرد.
در گذشته، بعضیها به این باور بودند که گویا افغانستان یک کشور منزوی و محاط به خشکه است که برای ابد در احتیاج دیگران بسر خواهد برد، ولی خوشبختانه پروژه های جدید منطقوی همان موقعیت افغانستان را، که بحیث یک چالش مطرح بود، به یک فرصت طلایی مبدل ساخته است.
من در این عرصه از دولت ترکمنستان و دولت های دوست آسیای میانه تشکر میکنم که این تحول تاریخی را بر دوام وضع انزوا ترجیح دادند و با ما دست همکاری دادند. از کشور دوست و همسایه ازبکستان بخاطر همکاری همهجانبه شان در زمینۀ پروژه های مهم خط آهن و انتقال برق تکشر مینمایم.
از کشورهای دوست آذربایجان و قزاقستان، روسیه، جورجیا و ترکیه در قسمت همکاری در عرصۀ ترانزیت ابراز سپاس مینمایم.
همچنان از کشور های تاجکستان، قرغزستان و پاکستان در قسمت همکاری در پروژه کاسا ۱۰۰۰ ابراز تشکر مینمایم.
مناسبات اقتصادی ما با چین و روسیه درحال توسعه است و وسیعتر خواهدشد. از کشورهای دوست هند و ایران در قسمت اجرای پروژۀ حیاتی بندر چابهار تشکر میکنم.
همچنان از کشورهای هند و پاکستان برای سهمگیری در برنامۀ بزرگ کوریدور اقتصادی تاپی سپاس و تشکر میکنم. امید است تاپی نمونۀ همکاری بین همسایگان جنوبی، شرقی، شمالی و غربی ما شود. ما افتخار داریم که همسایه های شمالی ما به طرف جنوب میبینند و همسایه های شرقی و غربی ما به طرف شمال و شرق.
چهره افغانستان از لحاظ جمعیت شناسی و دیموگرافیک تغییر کرده است. اکثریت مطلق جامعۀ ما را اکنون جوانان تشکیل میدهند و واضح است که جوانان از نیروی کار برخوردار اند و قوت نیروی کار و تولید یک کشور بزرگترین ضامن رفاه اجتماعی است. طرح هایی را که جوانان در عرصه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و اجتماعی تهیه و تقدیم نموده اند، قابل قدر و عملی است.
زن افغان امروز با آواز رسا از خود نمایندگی میکند و حرفهای مهم برای دولت مردم منطقه و جهان دارد.
نمونۀ دیگری از تغییرات مثبت در جامعه اقتصادی ما، روی آوری تاجران از واردات به تولید، پروسس و صادرات است که البته، افزایش تولید داخلی یکی از شاخصه های ضامن رفاه اقتصادی و اجتماعی برای یک کشور است.
خوشبختانه علی الرغم تحمل مشکلات زیاد، حس اعتماد و اتکا به نفس در میان اکثریت مردم افغانستان در سطح بسیار عالی قرار دارد.
ما در طی سه سال گذشته شاهد بودیم، وقتی از افزایش چندین میلیون دالر کمک بیرونی به افغانستان خبر پخش شده است، با امتنان روبه رو شده است، اما وقتی یک پروژۀ اقتصادی به ارزش چند میلیون دالر در یک کنج افغانستان افتتاح شده است، مردم در همه اکناف افغانستان آن را با جشنها تجلیل کرده اند.
یکی از موضوعاتی را که مردم پنج ولایت غرب و جنوب افغانستان تکراراً مطرح نمودند، جدیت در مورد حاکمیت قانون، اصلاحات و حمایت از اصلاحات است.
مردم در سرتاسر افغانستان یکسان و به صدای واحد خواهان تطبیق اصلاحات همهجانبه از طرف حکومت وحدت ملی شان هستند و ما جز تسلیمی به این خواست مکرر و برحق مردم افغانستان هیچ راه و چارۀ دیگر نداریم.
افغانستان یک جامعه دیموکراتیک است و تعهد نسبت به برگزاری شفاف انتخابات پارلمانی و انتخابات ریاست جمهوری یکی از خواستههای جدی دیگر مردم افغانستان است که حکومت افغانستان به این تعهد پابند خواهد ماند و هردو انتخابات بر وقت معین صورت خواهد گرف
سوله یوه دینی او ملی فریضه ده. ځکه چې د بې ګناه انسانانو د وینې تویېدلو مخنیوی یوه دینی او ملی فریضه ده. وړمه ورځمولوی صاحب خدایداد زموږ یوه نخبه عالم په هرات کې په خپله وینا کې هم اشاره وکړه چې سوله همداسې فرض ده، لکه لمونځ او روژه چې فرض دی.
له نېکه مرغه، د دې فریضې د قیام او تطبیق لپاره د افغانانو ټول اړخونه، حکومت او د سولې شورا یوې ګډې اجماع ته رسېدلی دی. دغه اجماع، د اساسی قانون مطابق د هېواد د ټولو اتباعو د حقوقو په ساتنه او د ښځو په شمول د ټولو اقشارو، سیاسی او جهادی مشرانو او د اقوامو په مشارکت ولاړه ده. زه نن د افغانستان د مطلق اجماع په اساس خبرې کوم.
د سولې په اړه زموږ نظر د قرآن کریم د ۴۱ مې سورې د ۳۴ آیت د مفهوم پر بنسټ دی چې فرمایی: “نېکی او بدی نه سره برابرېږی. د بدۍ ځواب په ښه سلوک ورکوه، ستا د ښه سلوک پایله به دا وی چې ستا دښمن به ستا د ښه سلوک له امله ستا په دوست بدل شی.”
موږ په دې باور لرو چې د سولې تحقق، زغم او زړورتیا ته ضرورت لری. مونږ باید د شکایتونو اورېدلو او د جګړې د لاملونو موندلو لپاره د بېلابېلو وړاندیزونو د اورېدلو زغم او زړورتیا ولرو.
له نېکه مرغه، نن د سولې امکانات تر بل هر وخت زیات غښتلی دی.
لومړی؛ د سولې لپاره د امیدوارۍ تر ټولو مهم ټکی دا دی چې افغانان د سولې په ننګه را وتلی او نور هیڅوک دلته د جنګ پلویان نه دی. له حزب اسلامی سره سوله یوه بریالۍ تجربه وه چې لږ تر لږه د سولې په برخه کې زموږ اراده او ژمنتیا یې ثابته کړه او زه مننه کوم.
دوهم؛ په نړیواله کچه د سولې پر بهیر ټینګار به بالاخره د جنګ د پلویانو پر اراده او چلند اغېز وکړی.
درېیم؛ په سیمه ییزه کچه د سیمه ییز، په تېره اقتصادی ثبات لپاره د افغانستان د سولې او ثبات پر اهمیت د سیمې د هېوادونو او ولسونو اجماع رامنځته شوې.
څلورم؛ او تر ټولو مهم یې په نړیواله کچه د افراطیت پر ضد د دینی علماوو ترمنځ نوی تحرک دی چې د جګړو او خشونت دینی مشروعیت یې نفی کړی دی.
په دغسې یوه حساس وخت کې، چې افغانان د سولې پر اهمیت متفق دی، سیمه او نړۍ د سولې ملاتړ کوی، دینی علماء سوله فریضه ګڼی، د سیمې ولسونه د خشونت پر خلاف غږ پورته کوی او د حزب اسلامی د سولې کامیابې تجربې یوه عملی موفقه نمونه وړاندې کړې ، مهم سوال دا دی چې راتلونکی ګام څه دی؟
طالبانو ته د سولې وړاندیزونه
تر هرڅه وړاندې موږ د ملی حکومت په استازیتوب طالبانو ته د یوې داسې سولې وړاندیز کړی چې د هېواد علیا ګټې او د هېواد د ټولو اتباعو، په تېره د ښځو حقوق او مشارکت پکې تأمین او مصون وی او د هېواد پر خاوره د ټولو نړیوالو ترهګریزو او جرمی ډلو مخنیوی تضمین کړی.
د ملی وحدت حکومت پخلا کېدونکو طالبانو سره د یوې ریښتنې او پایدارې سولې په لټه کې دی. موږ د ټولو افغانانو لپاره د سوله ییز او عزتمند ژوند په برابرۍ، د هغو طالبانو په شمول چې له تاوتریخوالی لاس اخلی باور لرو. موږ دا وړاندیز له کوم مخکېنی قید او شرط پرته د سولې موافقتنامې ته د رسېدو په خاطر چې لاندې موارد رانغاړی، وړاندې کوو:
- د اساسی قانون سره سم د ټولو اتباعو(په ځانګړی ډول ښځو) د حقوقو او مکلفیتونو تامینول؛
- د اساسی قانون منل یا د اساسی قانون له احکامو سره سم د هغه تعدیل؛
- له قانون سره سم د ملکی خدمتونو، امنیتی او دفاعی ځواکونو د فعالیتونو پر مخ وړل؛
- هیڅ یوې وسلهوالې ډلې ته چې له بهرنیو تروریستی شبکو، بهرنیو تخریبی سازمانونو، دولتی یا غیر دولتی بنسټونو سره چې په افغانستان کې د نفوذ په لټه وی اجازه نه ورکول.
د ملی وحدت حکومت طالبانو ته د سولې دغه وړاندیز پرته له کوم قید او شرط څخه وړاندې کوی.
د سولې پروسه به د مذاکراتو، تصویب او تطبیق په دریو مرحلو کې ترسره کېږی، په ټولو مراحلو کې به یې د ښځو استازېګډون کوی او له هغوی سره به سلامشوره کېږی.
د دغسې یوې سولې لپاره موږ لاندې لارې چارې وړاندیز کوو:
۱ - د سولې لپاره سیاسی چوکاټ وضع شی: اوربند رامنځته شی، طالبان د یوه سیاسی ګوند په توګه په رسمیت وپېژندل شی، د باور جوړونې ترتیبات ونیول شی او عادلانه او آزادو ټاکنو ته لاره هواره شی؛
۲- د سولې لپاره حقوقی چوکاټ وضعه شی او د غوښتنې په صورت کې په اساسی قانون کې د پیشبینی شوې قانونی پروسې له لارې د اساسی قانون بیا کتنه وشی او د بندیانو د آزادولو او د بندیزونو له لستونو څخه د ایستلو لپاره قانونی لارې چارې تعقیب شی؛
۳ - د افغانستان دولت په رسمیت وپېژندل شی، د قانون حاکمیت ته درناوی وشی، اصلاحاتو ته لاره هواره شی او د متوازن پرمختګ او د کډوالو د راستنېدلو لپاره انتظامات وشی؛
۴ - د ټولو اتباعو، په تېره د پخلا کېدونکیو طالبانو د امنیت لپاره تدابیر ونیول شی؛
۵- د اقتصاد او ټولنیز پرمختګ لپاره پروګرامونه پلې شی او په ملی پروګرامونو کې کډوالو او پخوانیو جنګیالیو ته ځای ورکړل شی؛
۶) د سولې لپاره نړیوال ملاتړ او همکاری ترلاسه شی، په تېره دا چې د ډیپلوماټیک مالی ملاتړ په ترلاسه کولو، د بهرنیو جنګیالیو د برخلیک معلومولو او له لستونو څخه له سولې سره د یو ځای کېدونکو افغانانو د نومونو د ایستلو په برخه کې همکاری ترلاسه شی؛
۷ - او د یوه جامع تطبیقی چوکاټ له لارې بېړنی، لنډه مهاله او اوږدمهاله شرایط او اهدافو ټاکل او په دې ټولو برخو کې د پرمختګ د څارنې او ارزونې یو مؤثر میکانیزم رامنځته شی.
د طالبانو نظریات او د دوی وړاندیزونه په دې او نورو برخو کې به معلومدار په نظر کې ونیول شی او د مذاکراتو یوې منل شوې اجنډا باندې به انشاالله موافقې ته ورسېږو او پس له هغه نه تصویب او عملی کولو ته.
د بین المللی ملاتړ لپاره وړاندیزونه
افغانستان له ۲۰۰۱کال را په دېخوا د بین المللی سخاوتمندانه مرستو له ملاتړ سره مخ دی او موږ د هغوی قدردانی کوو. خاصتاً د بروکسل او وارسا د کنفرانسونو له ډېرو عظیمو مرستو نه موږ مننه کوو، د امریکا متحده ایالتونو، اروپا، ټولو ممالکو نه، جاپان، کاناډا، استرالیا، کوریا او نورو ټولو سخاوتمندانه مرستو نه مخصوصاً زموږ د غښتلی امنیتی او دفاعی قواو د مرستې لپاره د زړه له کومې مننه کوم.
دا چې موجوده ژمنې په ښه توګه د تعریف شویو میکانیزمونو له لارې تنظیمېږی، د سولې او ثبات په اړه بین المللی ملاتړ په لاندې ساحو کې پیشنهادوو:
- طالبانو سره د سولې پیشنهاد لپاره بین المللی ډیپلوماتیک همغږی شوی ملاتړ؛
- یو سیمهییز نوښت چې د کابل پروسې سره د سیمهییزو سازمانونو او بېلابېلو هېوادونو هڅې همغږی کړی او له طالبانو سره د سولې له وړاندیز څخه ملاتړ وکړی؛
- د ناتعریف شویو جنګونو د توجیه لپاره د دینی متنونو څخه د تفسیرونو او انګېرنو له استفادې سره د مقابلې لپاره د اسلامی نړۍ په مشرۍ جدی خبرې وکړی؛
- د یو باثباته افغانستان د امتیازاتو او ګټو په اړه پاکستان ته د قناعت ورکولو په خاطر د دولت په دولت د خبرو اترو پیل او طالبانو سره د سولې پیشنهاد څخه د ملاتړ لپاره ګډې عمومی او همغږې هڅې؛
- د سولې موافقتنامې له تطبیق څخه ملاتړ او په ځانګړی ډول د کډوالو او پخوانیو جنګیالیو بیا ادغام؛
په افغانستان کې د سولې د ټینګښت په خاطر د هر ډول نوښت ملاتړ، د ترانزیټ، پانګونې، سوداګرۍ، اصلاحاتو، فساد سره د مبارزې سټراټیژۍ د ملاتړ له لارې همدارنګه د ۲۰۱۸کال پارلمانی او په ۲۰۱۹کال کې د جمهوری ریاست ټاکنو څخه ملاتړ.
د ملی یو والی حکومت د طالبانو د دفتر له پرانیستلو، هغوی ته د پاسپورټونو له صادرولو او په آزاد ډول سفر کولو، د بندیزونو لیرې کولو په برخه کې له مرستې، رسنیو ته د لاسرسې د ترتیباتو او د طالبانو د کورنیو له بېرته مېشتېدلو سره موافق دی.
د سولې عالی شورا به چې د مسلکی دولتی ټیم له ملاتړه برخمنه ده، د مذاکراتو په اړه یو هیأت معرفی کړی چې د ښځو او مدنی ټولنو غړی به هم په کې شامل وی.
د مذاکراتو ترسره کولو لپاره تر ټولو غوره ځای کابل دی، خو په دغه جنګ کې ناښکېل اسلامی هېوادونه، د ملګرو ملتونو دفتر، یا کوم بل درېم ګړی هېواد کې هم کېدای شې مذاکرات ترسره شی.
موږ بیا هم، د پاکستان له دولت سره د هر اړخیزې سولې مذاکراتو ته چمتو او حاضر یوو چې تېرې ترخې تجربې هېرې او نوی فصل پرانیزو. موږ حاضر یوو چې د پاکستان حکومت سره زموږ د ټولو کډوالو د بېرته راتګ لپاره په یو منظم پلان کې چې له ۱۸ تر ۲۴ میاشتو کې عملی شی موافقې ته ورسېږو، موږ د خپلو کډوالو راتګ د افغانستان غېږ ته غواړو او دېته ژمن یوو چې ټول دولتی امکانات به دوباره او ملی امکانات به دوباره عیار کړو چې کډوال د خپلو وروڼو او خویندو غېږ ته راشی.
موږ د خپلو خلکو د مشقتونو په اړه د مسؤولیت ژور احساس او د خپل هېواد لپاره یو روښانه لرلید لرو، او سولې ته زموږ ژمنتیا پر همدې لرلید او همدې احساس بناء ده.
د افغانستان د ملی وحدت د حکومت دغه دریځ باید هیڅکله په کمزورتیا او زاریو تعبیر نشی. لله الحمد، زموږ امنیتی ځواکونه او پر راتلونکی باندې زموږ د ملت باور او اعتماد تر بل هر وخت په ښه کچه دی.
زه یو ځل بیا له خپلو امنیتی ځواکونو، سرتېرو، علمای کرامو، او ولسونو څخه مننه کوم چې نن د دوی په مټ او برکت موږ له یوه غښتلی دریځ څخه د افغانستان لپاره د سولې غوښتنه کوو.
د طالبانو مشرتابه او هر طالب! نن فیصله ستاسې په لاس کې ده، سوله ومنئ، بېرته په عزت یې ومنئ او راشئ چې په ګډه دا خاوره چې زموږ د قربانیو، زموږ د جهاد او زموږ د هر اړخیزو وینو نتیجه ده بیا خوندی او هوسا کړو.
تل دې وی افغانستان
د سولې په امید
*
کلیپ ویدیویی سخنرانی رییس جمهوراشرف غنی غنی :
https://www.youtube.com/watch?v=w7rnloWvX9s
- سخنرانی عبدالله عبدالله رییس اجراییه
کلیپ ویدیویی سخنرانی عبدالله عبدالله رییس اجراییه :
https://youtu.be/xUnG-0gQ_60?list=PL41csgsnEQmv95T5VEaiApx6zTR5ZdD3q
- سخنرانی صلاح الدین ربانی وزیر امور خارجه
کلیپ ویدیویی سخنرانی صلاح الدین ربانی وزیر امور خارجه :